10. Haftamız ve Gebenin Halleri :)

Kontrol aralıklarımızın arttığını, bebeğimizi görmek için 1 ay bekleyeceğimizden bahsetmiştim. ( bekleyemedi :) )

Geçtiğimiz hafta binbir pimpirik ve heyecanla eşimin ailesinin yanına Trabzon'a gittik. Hamilelikte ilk uçak yolculuğum ve hatta ilk yolculuğum olacağı için ikimizde epey heyecanlıydık. İlk kez yaşanan duygular olunca korkular da büyük oluyor. Zaten hala aşamamış olduğum uçak korkuma bir de annelik kaygılarım eklenince sabah bunalımlı bir ruh hali ile uyandım. Bir de günlerdir her ne kadar gaz olduğunu bilsem de şiş olan karnımın sabah kalktığımda inmiş olduğunu görünce buhranlar tavan yaptı. İşe henüz gitmiş olan eşim benim bu halimi hissedince içimizin rahat etmesi için doktorumuzla görüşmüş, randevu alıp eve geldi. Geldiğinde ben çoktan rahatlamış, bir gıdımcık kramp hissedince kendime gelmiştim bile :) Vallahi nazlı hamile değilim, hatta Murat itirafta bulunup ne yalan söyleyeyim senden daha fazlasını bekliyordum bile dedi :) Bu söz de ispatı olsun ;)

Murat geldiğinde gamlı baykuş hallerimden çoktan sıyrılmış pişmiş kelle gibi sırıtır vaziyette buldu beni. Hoş geldin babası dedikten sonra da adamcağız rahat bir nefes aldı. Kıyamam çok severim ki <3 Yine de hadi gidelim istersen yola çıkmadan dedi ama kendimle baş etmem gerektiğini yoksa her ay bir bahane ile kontrol tarihimizi bekleyemeyip kendimi muayenehane yollarında bulacağımı bildiğimden gerek yok diyebildim.

Akşamüstü yola çıktık. Yolculuğumuz çok şükür her zaman ki uçak yolculuklarımdan çok daha güzel geçti. Havanın da bize müsaade etmesiyle serin serin bir 3 gün geçirdik. Ama beni bir sürpriz bekliyordu!

Cuma günü her biri özenle hazırlanmış hatta pek çoğu benim için hazırlanmış yemekleri itina ile yedim. (kayınvalidemin ellerine sağlık sevdiğim her şeyi hazırlamıştı bonuslarda cabası :) ) İlk haftalarda yalnızca 1,5 kg almış olmam ve son haftaları aynı kilo ile kapatmamın verdiği rahatlık ile yedikçe yedim. Yedim de keşke aç gözlülük edip o kadar karıştırmasaydım. Hadi yemekleri karıştırdın, hissettiğin bir damlacık açlık anında ne diye dondurmaya delicesine saldırırsın. Halbuki yerken de fazla gelmişti ama sona kalan iki lokmacık dondurmayı oracıkta bırakamazdım. Serin serin ohh!

Bunlar Cuma gününün düşünceleri tabi Cumartesi sabahı bulantı ile uyanana kadar her şey güllük gülistanlıktı.. Sebebi bebeciğim olmayan bulantılarıma hassas ve hamile bünye de eklenince mide üşütmesi tam bir eziyet oldu benim için.. Tüm gün istifra etmekle kalmayıp, sersemledim ve koca gün uyukladım.. İşin tuhaf yanı aramızda kalsın zevkte almadım değil bu halimden :D Annesi ordamıymış çok mu yemişiz diye seve seve çıkardım :D Annelik manyaklıktır diyenlere selam olsun, aranıza el sallayarak geldim.

Pazar günü dönüş günüydü, tek korkum o mide ile uyanmaktı. Çünkü hafif bir sarsıntıya bile dayanamaz hale gelen midem uçakta başımıza neler getirebilirdi düşünmek bile istemiyordum. Bezelyemizin yüzü suyu hürmetine midemle barış imzaladık. Ben bir daha hunharca yemeyeceğime dair defalarca söz verdim kendime ve bünyeme. Ara sıra yaptığım abur cubur kaçamakları hariç sözümde de duruyorum şükürler olsun!

Bebeğim seni görmek için 13. haftaya kadar bekleyemeyecektik tabii ki! Hamilelik öncesi mide ağrılarım olduğunda bana çok iyi gelen Gaviscon'u kullanıp kullanamayacağımızı öğrenmek için Çarşamba günü doktor amcanın yolunu tuttuk. Telefonlar çekmiyordu, elektrikte kesikti evden de arayamadık, vs... :D (Bebeğimin kulağına küpe 1: Sen böyle bahanelerle gelme bize emi annecim :) Her şey seni görmek içindi.) Bu kez vallahi ne yapıp edecek sabredecektim ama babası da bana benzedi. Alttan alttan sırıtıp gitsek mi ne yapsak için(!) rahat etsin dedi :) Kocamı kıracak değilim düştük yollara :)

Çok şükür, binlerce kez şükür büyümüşsün (maşallah!). Tam 26 mm olmuşsun minik en minik bezelyem. Doktorumuzun demesine göre biz babanla gördüğümüzü anlayamasak da hareket ediyormuşsun. Bezelyecik ayacıklarını gördüm ama hareketini kaçırdım. Ben göremeyince uyuyor galiba dedim :) Sahi nasıl güzel kokarsın sen uyurken, kim bilir nasıl özlerim seni uykunda.. Maşallah her şey yolunda dedi doktorumuz ve mutlu mesut evimizin yolunu tuttuk. Allah seni kucağımıza almanın mutluluğunu da yaşatsın inşallah, ve isteyen herkese nasip olsun.

Bana gelince çok şükür midem de düzeldi, çok yemediğim sürece gaz problemim de yok. Hafif bir enfeksiyon vardı onu da atlattık. Tek sıkıntım çok terlemek. Çok ara ara kramp benzeri bir şeyler oluyor, hatta kramp gibi değil de sanki bir akşam önce spor yapmışım da karın kaslarım hamlamış gibi hissediyorum. Ama bunu da seviyorum oracıktamıymış benim minnoşum. Bir de stres olduğum zaman başım ağrıyor. Bulduğum her köşede sızma arzuma hala mani olamıyorum :) Çok şükür en hafif hali ile geçiriyorum şimdilik hamileliğimi. 10 haftalık gebenin halleri de böyle :)

Hep sevgiyle, sağlıcakla ^.^ (9+5)

Gülsem Mi? Ağlasam Mı?

Kalp çarpıntıları, uykulu uyanık haller ve bolca dualar eşliğinde 2 gün geçer ve nihayet Çarşamba günü olur. Murat'ı (eşimi) bekleyemeyip annemin de bizde olmasından cesaret alarak atarız kendimizi yollara.

Kan vermekle de bitmiyor ki.. Sonucu şanslı günündeysen 1,5 saat yok değilsen 2 saat sonra alacaksın...

Nasıl bir karamsar ruh haline bürünmüşsem (hormonlarım hemen tavan yapmış mıdır bilinmez ama :D ) Murat'ın sonuç 249 demesine karşın biliyordum düşük dimi diye ilk tepkimi verdikten sonra, ''bidakka e 2 katından fazla artmış bu değer. Yani oldu mu şimdi'' gibi saçma bir soruyla karışık sevinç cümlesiydi duygularımı ifade eden.. Çok şükür! O an sevinçten hoplayıp zıplamak istedim ama analık içgüdüm devreye girdi ve duruldum :)

Tekrar tekrar her gün, gerçekten yürekten hissederek diliyorum ki Allah isteyen herkese nasip etsin, kimseyi yokluğuyla sınamasın..

Ben haftalık kontrolleri uzun buluyorken aylık kontrollere başladık.. Bugün itibari ile tam 21 gün var koskoca 3 hafta! Sağlıkla büyüsün de bezelyemiz daha sayacak çoook şafak var :)

Ve şundan eminim ki analık bebeciğin ana rahmine düştüğü ilk andan itibaren başlıyor.. Kaygılar, sevinçler, korkular, mutluluk hepsi bir arada..

Bezelyemiz Buradayım Dedi ^.^

Alerjim şiddetlendikten sonra artık bekleyerek geçmeyeceğini anlamış soluğu doktorda almıştım. Yılın yaklaşık 5 ayı ilaç kullanmam gerektiğini eğer bebek şüphem ya da planım olursa ilaçları hemen bırakmam gerektiğini söyledi doktor. Bunun üzerine ne olur ne olmaz deyip kan testi yaptırmaya karar verdik. 10 Haziran'da beta HCG değerimin 0,8 çıkmasıyla ilaçlarımı gönül rahatlığıyla kullanmaya başladım.

16 Haziran'da işyerinde kan şekerim ya da tansiyonum düşüyor dememe kalmadan baş dönmesiyle 4-2! tansiyonla kendimi koltukta buldum. Tuzlu ayran ve kahve içtikten sonra tansiyonumu yeniden kontrol ettiğimizde 6-0 (sonra hastaneye gittiğimizde doktor 0'a kadar düşemeyeceğini söyledi o yüzden ne kadar doğru emin değilim) olduğunu öğrenmemle birlikte tüm vücudum uyuşmaya başladı. Önce ellerimi kollarımı hissetmedim sonra yüzümün ve dilimin uyuştuğunu hissettim sanki yüzüm kayıyor gibiydi. O an düşündüğüm tek şey felç olacağımdı (Allah korusun). Hastanede serumlar ağrı kesici iğneler derken kocamın yanıma gelip son kontrollerimin yapılmasıyla birlikte evimizin yolunu tuttuk. Yol boyunca bir yandan kendimi kontrol ediyor bir yandan da yaşadığı korkunun şokunu atlatmaya çalışan eşimi sakinleştiriyordum. Nihayet yol bitti ve evimize vardık. İlk işim kullandığım ilaçların prospektüsünü okumak oldu. 'Şok etkisi yaratabilecek ani kan basıncı düşüşleri yapabilir.' cümlesini gördükten sonra kendime kızdım nasıl ihmal ettim bilmiyorum ama ilk kez okumadan bir ilaç kullanıyordum, hem de hafif olmadığını bildiğim bir ilaç. Tam yatıp uyuyacakken içime bir kurt düştü yoktur yoktur dedim ama yatamadım da. Ve aşkımızın en mükemmel mucizesini öğreneceğimiz o testi yaptım. Hiç beklememe fırsat kalmadan 2. çizgi belirdi :) İlk hissettiğim şok sonrasında korku, sevinç, mutluluk ve tekrar korku. Çok fazla ilaç içmiştim, yetmemiş gibi serumlar ve ağrı kesiciler! Annemler bizdeydi hemen onunla paylaştım bir kez de beraber aynı şaşkınlığı yaşadık ve doğruca doktoruma gittik. Kan testini yaptırdık ve hastaneden çıkıp kendimizi oyalamanın yollarını aradık.

Zaman geçmiyordu.. Midemde kelebeklerin uçuştuğunu, durulduğunu sonra tekrar havalandığını hissettim defalarca. Bayılacak gibiydim ve aniden çalan telefonla kendime geldim. Doktorum arıyordu! Beta HCG değerimin 97 olduğunu haftamla uyuştuğunu ancak çok küçük olduğu için 2 gün sonra testi tekrarlamamı söyledi. Yine sevinç ve heyecan bir arada beklemelere koyulduk, 2 gün nasıl geçecekti?

HAMİLEYİMMM :') Çekirdek Ailemizin Çekirdeği Yolda

Ne yazsam, neresinden başlasam, nasıl anlatsam bilmiyorum ama HAMİLEYİMMMM :')

Çekirdek ailemizin gerçek bir aileye dönüştüğü, anne-baba olma yolundaki heyecanlı ve maceralı yolculuğumuzu bize unutulmayacak hatıralar bırakması, hem bebeğimizin yıllar sonra acemi ebeveynlerinin telaşlarını gülerek okuyabilmesi, hem de bizimle aynı yollardan geçecek olanlara ışık olabilmesi adına sizlerle paylaşmak istiyoruz. Çokça tecrübe ve yoruma ihtiyacımız olacak :) İlk yazımız giriş olsun zira uzunca bir gelişme bölümümüz olacak inşallah.

Bebeğim sana şu an ve daima söyleyeceğimiz şu ki, seni çok özlüyoruz. Minik nohut tanemiz; baban ve benim gözümüzün önünden hiç gitmiyor kalp atışların. Baban! diyebilmek bile olgunlaştırdı beni ama merak etme mostorok bir annen olmayacak, annen hala şımarık, seninle kuduracağımız günlerin hayaliyle yanıp tutuşuyorum :)

Can parçamız hayatımıza ne hoş geldin ♥

(Burada 5 hafta 4 günlüksün bebeğim, bugün ise 7+1)

10.07.2014